Nieuw Zeeland

Jawel, lieve lezers… hier is dan eindelijk ons verhaal van onze reis naar Nieuw Zeeland. Na lang wikken en wegen (1 dag om precies te zijn) hebben we een selectie kunnen maken van de 700 foto’s die we genomen hebben. Die selectie vind je hier . (let op: er zitten twee filmpjes tussen)

Hieronder vat ik onze reis samen aan de hand van een paar foto’s. Pfff ... moeilijk!

Na een spannende tussenstop in Seoul (Zuid-Korea) kwamen we aan in Christchurch, in het zuiden van Nieuw Zeeland. Daar haalden we onze huurauto en huurtent op en vertrokken we gelijk richting een verre (letterlijk en figuurlijk) oom en tante van Jon. Hele vriendelijke mensen die zijn gepensioneerd en zich nu voornamelijk bezig houden met hun huisdieren alpaca’s. Het zijn een sort lama’s, geweldig leuke dieren, heel vriendelijk en nieuwsgierig. Hoewel ze ook kunnen spugen, en daar ook een heel raar gezicht bij trekken, haha! Gelukkig spuugden ze vooral naar elkaar en niet naar ons :-).

De volgende morgen vertrokken we richting de bergen. Het probleem met Nieuw Zeeland is dat je in de bergachtige gebieden bij iedere bocht wel weer een mooi en verrassend uitzicht hebt, zodat je elkaar constant verveeld met geluidjes als: “oooohh....” en: “aaaahhh...”. We hebben er gelukkig ook een paar beklommen, met geweldig mooie uitzichten zoals deze als beloning.

De voornaamste bestemming die eerste week was Milford Sound, een stukje paradijs op aarde (ware het niet dat er in het hoogseizoen wel 4000 mensen per dag komen. Gelukkig komen de meeste mensen er maar voor een paar uur; een handjevol blijft slapen in de Lodge en geniet écht). We hebben er een kayak-tocht gemaakt op de dag dat het volgens de gidsen het mooiste weer van het seizoen was (”sweet eh, this is awesome man”) en hebben er vervolgens gelijk een combi-kayal en wandeltocht bij aangeplakt.

De gids begeleidde ons over het laatste stukje van de Milford Track: de beroemdste, mooiste en langst-vooruit-volgeboekte vierdaagse wandeling die je kunt maken in de wereld. Daar werden we geintroduceerd aan het wonderlijke regenwoud: beuken- en fuchsiabomen, een inheemse boom met aparte rode bloemen en wel honderden verschillen soorten varens. Wat dieren betreft zie je er vaak Kea’s (worlds’ only alpine parrot) en loopvogels. Nieuw Zeeland heeft zelf nooit zoogdieren gehad, behalve de vleermuis, waardoor al het gevolgte vrij spel had om te evolueren. Zo hadden ze ook de moa, een gigantische struisvogel, die uiteindelijk is uitgestorven door de komst van de Maori’s. Vervolgens kwamen de Europeanen met de (buidel)rat en hermelijn, om nog eens tientallen soorten uit te laten sterven. Niet geheel onverwacht is diezelfde buidelrat (possum) hierop het meest gehate dier van Nieuw Zeeland geworden: je vind ‘m dood overal op en langs de weg, soms zelfs pontificaal over een hekje gehangen, alsof ze daarmee andere buidelratten willen afschrikken.

Maar goed, veel moois en mooiers (vlucht met Cessna over het fjordland, Lake Wanaka en de Rob Roy gletsjer: zie foto's) later, kwam we aan in Auckland om samen met mijn ouders kerst bij mijn zus te vieren. Heel gezellig, maar toch ook wel raar, een heerlijk kerst dinner met licht buiten. Dat vond ik nog t meest vreemde, veel vreemder dan het missen van de kou.

Samen met mijn zus, Daniel en mijn ouders bezochten we veel moois in het noordereiland, zoals geisers, Maori voorstellingen (met chief Jon als onze leider!), gloei-poep van maden (ahum, glowworms) in grotten terwijl we ronddobberden in ijskoud water op rubberbanden en we hebben nog een hele indrukwekkende wandeling over vulkanen in Tongariro National Park (The Tongariro Crossing) gemaakt. We konden goed zien hoe dit dé keuze was voor Mordor uit Lord of the Rings. Er groeien nauwelijks planten en met de mist, wind en regen die we hadden, voelden we ons net een paar hobbits met een heeeele zware taak. Voor we weer vertrokken, namen Hester en Daniel ons mee uit naar het casino en naar de toren in Auckland voor een heerlijke maaltijd in een ronddraaiend restaurant.

Vervolgens hadden nog een weekje samen met mijn ouders weer in het zuidereiland, waar we snel over de Arthur’s Pass reden: de regen in het oosten joeg ons over de bergen naar de kust waar het heerlijk zonnig en warm was. Zelfs op de Franz Josef Gletsjer was het niet koud. Reusachtig mooi, zo’n gletsjer! Daar hebben we nog mooi een flesje champagne opengetrokken om het (Engelse) nieuwe jaar te vieren. Wild gekampeerd in Jackson Bay, waar we tot onze verrassing nog pinguins en dolfijnen hebben gezien en waar onze buurman zowaar een aantal kleine haaien opviste. Nog geprobeerd met de dolfijnen te zwemmen, maar oei wat was dat water koud! De zandvliegjes aan de westkust begonnen ook zo aan ons te vreten dat we ’s morgens maar weer gauw vertrokken om ergens anders ontbijt te nuttigen.

Nadat we mijn ouders veel gedag hadden gezegd, vertrokken wij weer richting Christchurch. Maar dit keer met een enorme omweg, omdat we nog heel graag even wilden boulderen in wat je denk ik toch wel echt het mooiste boulderplekje te wereld kunt noemen: Castle Hill. Helemaal te gek. Als je er ook even rondloopt besef je dat het niet allemaal losse stenen zijn. Het is 1 grote rots die is uitgeslepen door weer en wind. Ook voor niet-klimmers een absolute aanrader. Maar toch ook wel heel stoer om de volgende keer dat we The Chronicles of Narnia zien, te kunnen zeggen: kijk, dáár hebben wij geklommen!

How to buy a cheap trainticket in Britain

just to give you an idea about how painful it is to buy a trainticket in Britain - and never, ever to complain again about the Dutch system (crossing your fingers that the privatisation in the NL doesn't bring it this far)

News from Athens

uche uche (Dutch for coughing sound)

Just a quick note on ciragettes, Greeks, Athens and of course the workshop.

Lots of cigarettes, even though I regularly spot a no smoking sign. However, in general they ignore this, and even walk towards the exit of the workshop-room with a burning cigarette in their hands. The room is connecting to the hall, in which people (again ignoring signs) smoke as much as they can before entering a room (where they suddenly do obey the signs, sort of). As a result the room is soon field with smoke too. Then you start to notice how we are used to a non-smoking environment: my lungs start to complain immediately and the Greeks themselves don't seem to have any problem.

Lots of Greeks too ;-)... men look at you shamelessly in the street (better ignore them, saying hi gives them the excuse to approach you for whatever reason), are somewhat more rude than English (who isn't?), and get too enthusiastic in a workshop. Very nice when you speak to them individually. From a hotel receptionist that wants desperately to teach me Greek (guess he picked out the linguist in me), to co-workshoppers that invite me for dinner. One girl with a very strong accent asked where I came from, because she spotted an accent, she said :-). Unfortunately, the people around the hotel do not have the impression to be very nice, so i usually try to walk as fast as i can or be accompanied by someone.
Students are passionate: we had to move the workshop due to protests against university privatisation. They took over the whole building after bombarding us with posters and folders.

Athens, as far as I have been able to see, has nice and less nice sides (e.g. area around my hotel). The nicer ones look fancy and have loads of patios where you can sit outside in January still! So that's where a co-workshopper and I had dinner last night, and on another one some Ouzo (with live piano in the background). But I will see much more on Friday, when I have my day off in Athens!

Then, finally, the workshop is great. It is given by the developer of the statistical method himself, who is pretty old now. He has got the exact dryness that you somehow expect from older men that are very knowledge-able, which makes things hilarious at moments. It also makes things sometimes very complicated, I admit having missed a few things due to too many greeks letters and equations on ten square centimeters on the whitboard. (It does help though that I now need to learn Greek letters for two reasons!) Having a mostly Greek audience makes it also funny in that everytime he pronounces a Greek letter in the wrong way, one hears a wave of whispers of corrections around the room - no one really dears to confront him too hard with this to say it out loud.

So far so good then... need to dash for dinner now!

Athens!

I haven't even mentioned anything about our fabulous New Zealand trip here, I didn't even get over my jet-lag properly, and there I go, TO ATHENS!

Why, you might wonder?

The reason is a bit less exotic as you might expect. A few days ago I discovered that there will be a really useful workshop at the Athens University of Economics. It's about structural equation modeling, using software called LISREL, given by the software developer himself. Structural equation modeling, or SEM, is a method I will use in my next step, and is pretty complicated. A very welcome course!

And I promise, as soon as I'm back, I'll post something about New Zealand (which was great by the way, or did I already mention that?).