Een kleine (fiets) handleiding voor Nottingham

Stel je voor: al neuriend fiets je richting de stad, keurig het krampachtig aangelegde fietspad volgend. Om het zo veilig mogelijk te maken voor de fietsers, wordt je omgeleid, en hoef je niet naast de autos te fietsen en over de brug te klimmen. In plaats daarvan ga je onder een brug door waarbij je flink moet bukken (je duimt dat je rugzak maar niet blijft haken, en je ziet even een flits van een daaropvolgende salto) en kom je op een pad naast het kanaal dat 's avonds onverlicht is. Ach, het heeft wel wat romantisch. Dan voegt het fietspad zich bij de weg, op de stoep naast het voetpad, keurig afgescheiden door een rode kleur. Maar pas op! Na zo'n tien meter wordt je voor de keuze gezet: ga je gebukt onder een verkeersbord door of maak je een plotselinge bocht over het voetpad? Je voelt je avontuurlijk dus je besluit voor de eerste (na het overleven van die levensgevaarlijke brug kan je deze ook wel aan).

Al gauw begin je jezelf af te vragen welke idioot hier de fietspaden heeft aangelegd. Eén ding is zeker: diegene heeft zelf nauwelijks op een fiets gezeten. Voor je je echter kan vedwalen in een dagdroom fiets je bijna tegen een enorme boom op, pas dan kom je erachter dat ja, de witte lijn van het fietspad gaat inderdaad in een onnatuurlijk scherpe bocht om de boom heen! Dat daardoor het fietspad voor een paar meter lang even maar tien centimeter breed is, trek je je maar niets van aan: er loopt toch even niemand op het voetpad. En anders springt die toch wel opzij. Verbaasd denk je nog even over de situatie na; ja, er stond toch echt een tekening van een fiets, ter indicatie dat dit echt een fietspad is, en wel recht voor de boom. Alsof het een uitdaging is: als we volhouden dat dit een fietspad is, zal de boom vanzelf toegeven!

Even verderop steekt het fietspad de weg over, en vervolgt het avontuur zich voor de afwisseling aan de andere kant van de weg. Ook hier begroet je weer enorme bomen op je pad, maar dit keer verdunt het fietspad zich niet, maar gaat er met een boog omheen (onmogelijk te nemen op redelijke snelheid). Het lijkt erop dat de bomen winnen: de wortels komen door het asfalt heen, dus je fiets wordt aardig op de proef gesteld. Maar wacht eens... tussen de geparkeerde auto's en de weg loopt een rode streep, alsof het een fietpad is... En inderdaad, misschien ter compensatie voor de geirriteerde fietsers loopt er plotseling een 'extra' fietspad dat geen uitdaging aangaat met de natuur of verkeersbord, en gewoon recht zo die gaat (afgezien van een paar slingers op de stoep en er weer af) de stad in wijst. Ik gebruik met opzet het woord wijzen: net voor je 'city centre' in fietst, lees je letterlijk het woord: END. Zoek het vanaf hier zelf maar uit. Grinnikend fiets je verder, en bedenk je je dat dat misschien maar beter is ook.

Iemand vertelde me laatst nog dat Nottingham een tiental jaar geleden deelnam aan een soort experiment waarbij fietspaden werden aangelegd en werd bekeken hoe dat het fietsgedrag stimuleerde. Ondanks de vermakelijke onhandigheden die hiermee gepaard gingen, kon niets de fietsers afschrikken en zie je toch behoorlijk wat 'collega's' op het fietspad. Allemaal veel beter uitgerust dan ik; gelukkig heb ik afgeleerd te grinniken als je iemand in vol ornaat ziet aankomen: naast de gebruikelijke helm dragen ze het felgele reflecterende gilet het liefst ook overdag. Ze kennen hier ook alleen mountainbikes, vaak ook nog zonder ketting beschermer, zodat ze er nog eens extra charmant uitzien door hoog opgetrokken sokken over de broek of de reflecterende band om de enkel. Oh, wat ben ik blij met mijn Hollandsche fietsje met spatborden, kettingkast, dynamo, hoefijzerslot en toch nog sportief uiterlijk!

Als je helemaal tot aan hier bent gekomen met lezen (ik voel me gevleid!), neem dan nog even een kijkje op deze website (lees vooral ook even de bijschriften van de foto's). Ik ben dus toch niet de enige die zich hierover verbaasd!